Deze mooie zomer ligt weer ver achter ons en zelfs de herfst is vertrokken. De zon is verder weg, het licht is vaak goudbruin en dompelt onze planeet in een diep gouden licht. De rivieren schitteren even in helder zonlicht, zijn dan weer donker en somber of juist er tussenin. Oude steden liggen langs hun oevers en bieden oude straten met soms fraai verlichte etalages of juist van die sombere uitstalkasten waarin wonderlijke zaken pas tot leven komen als de zon even weerkaatst in de ramen aan de overkant. Pauwenveren in een koperen pot, een krankzinnig beeld in diepe, haast vergane kleuren, oude snuisterijen in zilver en potten in oudbruin. Alles wacht vaak dik onder het stof en in diepe rust op een aanschouwer die meer ziet als oude rommel en vergane glorie, op iemand die kijkt en ontdekt hoe vreemd de wereld achter dat in roet gesmoorde glas spiegelt en verteld van tijden die wij niet meegemaakt hebben. Tijden van oude kloosters, waarvan er enkele achter oude, half verscholen poortjes liggen. Water, een haven vol kleine plezierbootjes, vol oude Tjalken, stoomboten, slepers uit de tijd van cokes gestookte ketels. Ach het is er allemaal. En het wacht vol bruine diepe kleuren op de fotograaf die er oog voor heeft.

Heerlijk is het zwerven door de herfstige, soms al winterse dreven waar het licht elke minuut anders is, waar t pas laat wakker wordt als tussen donkere wolken felle gouden stralen even over de golven van de rivier en de weilanden scheren om achter het riet even de zwanen aan licht zodat ze als witte wonderen flonkerend opleven in hun sierlijke vorm. Om dan weer te verdwijnen en deel uit te gaan maken van het winterse landschap langs de rivier. Heerlijk is het met de boot even onze stad te verlaten om aan te leggen in die oude stad vol wonderen die hier in t Rotterdamse al jaren verdwenen zijn. Om door een poort uit 1608 de stad te betreden en langs een haven waar de geur van Wolwevers nog beklijft te zoeken naar dat ene kostbare beeld. Een beeld dat inzicht verschaft in wat vergaan is maar voor de goede beschouwer nog immer leeft. Om te zoeken achter de poortjes van Steegoversloot waar een schitterend middeleeuws straatje nog steeds beklijft alsof er geen honderden jaren verstreken zijn en de duizenden burgers die er leefden nog als geesten voelbaar zijn. Burgers die hun sporen hebben achtergelaten op de gevels, op de halfvergane daken, in de oude winkeltjes waarin de etalage aangeeft dat de laatste klant minstens hond jaar geleden zijn voetsporen in het stof op de vaak schitterende vloer achterliet. Verrukking voor de hedendaagse fotograaf die kijkt, die waardeert wat er nog is, die kleine steden en dorpen bezoekt via kleine tussen de verstilde weilanden door gevlochten landweggetjes. Wie van Schoonhoven naar Oudewater rijdt komt ze tegen weggetjes, n auto breed met her en der molens die oprijzen tegen de winterse hemel, kerken die vanuit de verte zichtbaar zijn en aangeven dat rondom hen mensen wonen. Het verstilde kerkplein van Jaarsveld met de kleine huizen er omheen. Wijk bij Duurstede ofwel het oude Dorestad waar de stilte voelbaar is en de oude burcht nog steeds fier zijn toren hemelwaarts steekt en boven de huizen uit torent. Schoonhoven met zijn stokoude kerk waarvan ook de oude pastorie nog staat tussen een rijtje huisjes van ver voor onze tijd en met een grachtje dat vooral bij mist een wonder van schoonheid is. Het oude Delft met zijn doordeweeks verstilde grachten, zijn stokoude huisjes, verscholen achter sierlijke grachtenpanden en bijna onvindbare binnenhoven. En dan is het misschien tijd weer eens de boot te nemen om Dordrecht aan de Merwede te bezoeken waar je uren en uren rond kunt dwalen en vele tientallen straatjes en stegen vind die verstild in schoonheid op iemand wachten die kans ziet de eeuwen vast te leggen in een stille, lles vertellende plaat. Juist de winter, als wind en koude de mensen binnenhoudt is d periode om deze oude plekjes te bezoeken, om er te genieten van waar de meeste mensen in deze jachtige tijd aan voorbij lopen, om te zoeken naar wat altijd nog bestaat! Ga eens doordeweeks genieten van wat t oude Gouda te bieden heeft. Proef de sfeer achter de Sint Jan waar alles nog als in 1600 is, waar als het duistert gele vensters zichtbaar worden en onder de poortjes de stemmen van vroegere bewoners duidelijk hoorbaar vertellen van wat was. Waar in smalle stegen weeshuizen verscholen liggen die nog steeds vertellen van Jan Klaassen en Katrijn, en vergeet hier de avond van de 12^e december niet! Dan wordt het marktplein in duisternis gehuld en ontsteekt men duizenden kaarsen die het echte oude Gouda laten herleven. Ge dient er om 19.00 uur aanwezig te zijn Maar kunt in de uren ervoor via spelers van een toneelvereniging her en der tussen de geveltjes de chte Sgrooge tegenkomen, terwijl bij de kerk misschien Tiny Tim te vinden is! Men speelt er dan Dickens Christmas Carol na, waarbij men al spelend de hele oude stad doorkruist!

En als dit feest voorbij, misschien wel gemist is, kunt Ge tot 27 december terecht bij het stadhuis, waar in de avonduren na vijven Gouda bij Kunstlicht het stadhuis omtovert in een steeds anders tonend sprookje van kleur en vorm. Zeer, ja zr de moeite waard!

Kortom vrienden ik wijs U nog eens op al het schoons dat vlak bij onze stad te vinden is. Ik wt dat we Rotterdam niet moeten vergeten. Maar soms moet je even veranderen, moet je even buiten die stad zwerven, moet je even bijkomen van alweer de grootstad als onderwerp. Moet je even al die huizen laten voor wat ze zijn en de rivieren van onze delta bezoeken, moet je over wuivend riet in ijskoude wind de rivier bewonderen die geluidloos langs stromend tussen kribben haar schoonheid toont!

Een nieuwe digi ronde… Het mag geen dia’s vertonen meer heten omdat we tegenwoordig een digitale projector gebruiken waar ooit een diaprojector met liefst zo’n 250 watt aan licht en zo mogelijk een mooi lichtsterk objectief van Leitz of Zeiss het werk moest verrichten! Maar dat is slechts een technische verandering omdat de moderne beamer ook mooie beelden projecteert. Enne… Al was, nee is het ouderwetse dia op zich nog steeds een beetje mooier kunnen we nu wel, zonder een weekje op het ontwikkelen onze dia film te wachten en ze – al dan niet achter glas - in te ramen, ineens genieten van wat we gemaakt hebben. En het aardigste is wel dat waar ooit het dia een absoluut eindproduct was  waar je niets meer aan kon veranderen, je nu lekker nog even op het beeldscherm in Photoshop of een ander programma kunt knutselen tot het digitale dia helemaal naar je zin is. Dat vlekje in de rechter hoek is zo verdwenen en dat iets te donkere deel kan snel even opgelicht worden zodat niemand meer weet dat we toch een foutje maakten! Enne, tante Bets kan je desnoods gewoon even in een bos laten verschijnen al is ze er nooit geweest! Mooi allemaal!

En van dat mooie willen we komende donderdagavond allemaal even genieten. Breng je beste VIER dia’s mee op een stickie en het komt helemaal voor elkaar! We hebben Rob van der Most zo ver gekregen dat hij zijn licht bij dat van de beamer voegt zodat een gedegen commentaar, al dan niet aangevuld met de inbreng van de leden, een ieder zal vertellen wat ervan gevonden wordt! En nog even dit; je hoeft het lekker niet eens te zijn met dat commentaar, en je mag er zelf ook best even op wijzen dat je… En dan vertel je gewoon waarom het zo’n puik ding is dat je het deze avond wilde laten zien! Dat brengt leven in de brouwerij en daar drááit een fotoclub op! Kortom op 14 november  is iedereen, al dan niet voorzien van op stickies verblijvende dia’s weer van harte welkom!  Ik zie jullie weer en verheug me nu al op een groots kleurenfeest op ons scherm!

Namens de Programmacommissie,

Ruud.

Zomaar een aantal van je beste foto’s laten zien aan totaal onbekenden is een plezante zaak! En al zijn het ook fotografen weet je niet wie er komt kijken en je kent hun voorkeuren niet! Maar je wéét dat je werk goed is en je neemt je beste foto’s mee… En je wacht gewoon het commentaar van je onbekende mede hobbyisten af. Dat is spannend én hartstikke leuk om te doen! Tenslotte heb je die foto’s niet gemaakt om in de kast te laten liggen… toch Grijp dan nu je kans! Want…

Op woensdagavond 4 december a.s. gaat de Fc RET op bezoek bij de Fc Maasland, en daarvoor nodigen we onze leden van harte uit om mee te gaan. Neem een handvol van je beste foto’s – je krijgt nog te horen hoeveel het er mogen zijn - en laat anderen genieten van je werk! Laat gewoon even zien dat onze club er mag zijn in Fotoland! Dat we het echt in onze vingers hebben en dat we niet bang voor commentaar zijn! Ieder zijn eigen stijl, maar wij wéten dat we het in onze club niet bepaald slecht doen! Enne… een bezoek aan een fotoclub is altijd een uitermate boeiende en gezellige aangelegenheid zoals de mensen die destijds mee geweest zijn naar Dordrecht en/of Ridderkerk zich zeker zullen herinneren. Je kunt je goeie foto’s ook eens aan anderen dan je eigen clubleden laten zien en de reacties beluisteren. Omdat die heel anders kunnen zijn dan die je gewend bent kan het je inzicht in de eigen fotografie vergroten. En uiteraard is ook het verbreden van je fotografische kennissenkring nooit verkeerd. Kortom het is een must voor de ware fotograaf om zijn werk zoveel mogelijk over het voetlicht te brengen en… hier biedt zich een unieke kans!

Deze keer gaan we naar een kleine plaats: Maasland waar de Fc Maasland samenkomt in clubgebouw De Magneet, aan de Huis te Veldelaan 16. (http://www.fotoclubmaasland.nl/)

Laat tevoren (nu b.v.) even aan Tineke weten of je meegaat, dan kan er bepaald worden hoeveel foto’s je mee kunt nemen!!! Ook kunnen we dan bekijken hoe we er naar toe gaan. Samen reizen is uiteraard gezelliger en goedkoper dan als iedereen apart gaat.

Je krijgt tevoren bericht hoe laat en van waar we vertrekken – en hoe laat we er moeten zijn - en of je met iemand mee kunt reizen en hoeveel foto’s je ongeveer mee mag nemen. Geef je nu al vast op, dan kan het allemaal goed geregeld worden! Dat je een gezellige avond krijgt is zeker! Hoe meer zielen hoe meer vreugd gaat ook hier op, enne… Dan moeten ‘ze’ als ze ons komend jaar komen bezoeken ook hún beste beentje voor zetten, wat een tweede leuke avond oplevert!

Namens de Programmacommissie, Ruud.

Persoonlijk ben ik altijd een liefhebber van vissen en andere waterdieren geweest. Ik hield ze in aquaria en joeg erop met de hengel en allerhande kunstaas. Ook zwemmen vond ik leuk… Nou ja, écht dol was ik er niet op, maar ik trok mijn baantjes. Maar bij de eerste keer dat ik moest duiken kwam ik proestend boven en dat was het einde van mijn duikcarrière. Jeetje, als ik eraan denk krijg ik het weer benauwd! Ik ben toen maar gaan fotograferen en heb zowel de aquaria als het vissen eraan gegeven en ben – op het droge - met een camera in de hand gaan zwerven door stad en land. Sommige fotografen doen het in de stad! Anderen gaan liever de natuur in om daar tussen bomen en struiken struinend of te midden van wonderlijke zandverstuivingen hun platen te maken. En weer anderen vinden hun stiel in het van heel dichtbij vastleggen van insecten en andere kleine wezens, terwijl weer anderen – daartoe in staat gesteld door het reiswezen – vreemde landen bezoeken en die verankeren in een groot aantal foto’s waarvan wij er dan – tot onze vreugde - een aantal te zien krijgen. Kortom iedereen doet het zijne en de resultaten zien we op feestelijke clubavonden. Maar ondanks al die variëteit…. we hebben er maar één die het… écht anders doet! Die het onder water doet! En dat is een unicum! Hij duikt niet alleen in heldere zeeën, maar probeert daar ook fotografisch vast te leggen wat hem daar zo aantrekt. Onderwaterfotografie is in principe een moeilijke zaak vanwege allerlei toestanden rond onderwaterhuizen die uiterst kostbaar zijn, verlichting die niet eenvoudig mee te nemen is en het wordt dan ook meestal gedaan door een heel team van specialisten voorzien van bergen apparatuur. Daarom is het des te opmerkelijker dat Wim Horsman het in zijn eentje probeert te doen met een simpele kleine camera die ook nog niet tot de nieuwste generatie behoort; en nog opmerkelijker mag het heten dat hij erin slaagt toch met opmerkelijke plaatjes weer op te duiken. En dat “opduiken” gaat hij nog een keer doen! Dit keer duikt hij op in onze clubzaal waar hij voor de leden van Fotoclub RET die op 21 november a.s. zijn kunnen gaat tonen! Zodat wij door Wim voorzien gaan worden van een serie onder water opgenomen beelden waardoor onze leden, ook zonder duikerspak, bril en zware zuurstofflessen te gebruiken kennis kunnen nemen van wat zich diep onder de oppervlakte van het water afspeelt. Dat belooft dus weer een interessante avond te worden, een avond waarop we kennis kunnen nemen van de  fascinatie die Wim heeft voor het onderwatergebeuren. Hij laat ons deze avond meebeleven wat hij onderwater tegenkomt en vast weet te leggen op de chip! Kortom het belooft weer een bijzondere avond te worden waarop we gewoon weer effe ouderwets van fotowerk gaan genieten! We zijn benieuwd Wim en reserveren deze avond alvast zodat we op tijd de beste plekjes in kunnen nemen!

Namens de programmacommissie Ruud.